Perceptie

Vroeger keek men op naar reizigers die thuiskomen met grote verhalen over hun opgedane indrukken en ervaringen in een wereld die ver van hun bed was. Nog steeds zijn er veel mensen die in hun vertrouwde omgeving blijven vertoeven. Die nooit hun horizon hebben verbreed of hun standpunt hebben veranderd om in perspectief te kunnen kijken. Ze leven in hun vertrouwde werkelijkheid.

Via de media en het internet zien ze wat er in de grote wereld gebeurt en beoordelen dat aan de hand van de normen en waarden die ze in hun kleine wereld hebben geleerd. Bestaansrecht hebben ze allebei. Immers zijn beiden een realiteit. Echter is er een verschil tussen de absolute realiteit en de persoonlijke realiteit die tot stand komt door individuele perceptie.

Discussies over sekswerk komen vaak voort uit het niet erkennen van een realiteit die buiten iemands comfort-zone bestaat. Omdat er in jouw wereld geen plek voor is wil nog niet zeggen dat het geen bestaansrecht heeft of dat het geen realiteit is.

Sekswerk is anders. Anders omdat het over je lichaam gaat. En om het te dramatiseren heeft men het over ‘je lichaam verkopen’. Dat dat niet correct is weten we allemaal. Anders hadden we vast ook overdrachtsbelasting moeten betalen.

Sekswerk is Topsport

En hoe zit dat dan met topsporters die dagelijks urenlang hun lichaam tot het uiterste drijven om te trainen voor die ene sublieme prestatie. Records moeten gebroken worden omdat de technologie blijft vooruitstreven onder maatschappelijke en financiële druk. Signalen van het lichaam worden onderdrukt met injecties of verdovende spuitbussen. Steroïden worden misbruikt om het lichaam nog verder op te blazen.

Alles om de top te bereiken om vervolgens op je 30e al uitgerangeerd te zijn, in een zwart gat te vallen en vervreemd te zijn van de maatschappij. Topsporters worden bejubelt, aanbeden en zelfs gesponsord om hun lichamelijke grenzen te overschrijden. Subsidies, trainingskampen, mega-contracten. De hele wereld leeft mee en hele volksstammen vereenzelvigen zich met hun idolen. Landen ontlenen status aan het aantal topatleten dat ze rijk zijn. Kiezen ze er wel zelf voor? Of maken ze keuzes onder druk van fans, trainers, sponsors en ieder die er geld aan verdient? Laten ze uit vrije keuze hun lichaam uitbuiten omdat ze over atletische talenten beschikken?

Er wordt grof geld aan verdiend, direct en indirect. Lichamen worden per opbod verkocht, doorverkocht en verhandeld. Alleen noemen we het dan transfers. Zodra ze niet meer presteren worden ze genadeloos gedumpt en moeten ze zich staande houden in de genadeloze maatschappij. Ook al hebben ze een belangrijke fase gemist in hun leven waarin men normaal gesproken voorbereid wordt op het zelfstandig volwassen leven. Hun enige houvast zijn successen uit het verleden. En zoals we weten bieden die geen garantie voor de toekomst.

Sekswerk is anders. Dat klopt. Wij krijgen geen subsidie en wij hebben geen sponsors. We worden niet begeleid door pooiers, oh excuus…, door trainers. Wel wordt verwacht dat we consequent topprestaties leveren.

Topsport is een vak. Sekswerk is ook een vak. Ergo, Sekswerk is Topsport.
Maar… sekswerk is anders. Omdat het geen deel uitmaakt van ieders dagelijkse realiteit kan het niet bestaan als tastbaar werk. De politiek heeft een sub-industrie gecreëerd die er op toeziet dat er geen integratie plaatsvindt. Het schort echter aan consequentie als men ziet dat sekswerk een zichtbaar aandeel bijdraagt aan het bruto binnenlands product. Wel de lusten, niet de lasten.

Sekswerk kun je structureel alleen uitvoeren als je veel aandacht besteedt aan je lichaam en het verzorgt en traint als een sporter. Hoe fijn zou het zijn als we ons konden verzekeren voor de momenten dat ons lichaam even niet meewerkt. Zoals dat ook in andere branches kan.

Sekswerk is anders. Zo wordt er tijdens je werk wel eens de vraag gesteld: “Wat doe je eigenlijk voor werk?”
Na een paar seconden van verbijstering formuleer ik een antwoord – afhankelijk van mijn stemming – variërend van : “Euh…dit is mijn werk.” tot “Wat denk je zelf?”.

Virtuele sekswerkers

Wij zijn een soort wezens uit een virtuele realiteit die de een ziet als moreel verwerpelijk, en  de ander als een erotisch walhalla. Luchtbellen spatten kapot als je vertelt dat je ook gewoon regelmatig in de rij staat bij de buurtsuper en verveeld kooppunten, plak, servies en handdoek-zegels weigert aan te nemen van de lieftallige cassières.

Sekswerk is anders. De politici dringen zich om het hoogste woord om onze trainers te worden en een graantje mee te pikken. De partijen zijn de clubs die ons onder controle willen hebben en met de eer strijken. Het bezorgt aanzien want prostitutie in je portefeuille is prestige geworden. Wij zijn de spelers zonder inspraak waar de clubs om strijden. Intussen worden we overladen met regeltjes die niemand meer kan volgen om vervolgens voor dom uitgemaakt te worden. Zelfredzaamheid, het woord alleen al.

En onze fans? Nee, die lopen niet behangen met hoeren-merchandise over straat. Die worden ontmoedigd en een gevoel van schaamte opgedrongen. De clubs floreren niet bij onze topprestaties maar bij het neerhalen van ons imago.

We komen immers uit een andere realiteit en mogen niet integreren in de werkelijkheid.

De werkelijkheid is dat de politieke goedbedoelde zeepbel uiteen spat op het moment dat wij tastbaar worden en de prostitutie-politiek in de virtualiteit geraakt.