De marketingmix van sekswerk

Een paydate is een soort tijdmachine. Of beter gezegd een, weliswaar geconstrueerde, zone waarin je even ontsnapt aan een definieerbare tijd en plaats.

Quantumprostitutie

Van hogerhand is men toch ook al bezig om irrelevante data te koppelen aan de branche om een soort continuüm te creëren waarin vrijwel alle complicerende variabelen buitenspel worden gezet, zodat er ongestoord theorieën op losgelaten kunnen worden. Waarom dan niet ook de relativiteitstheorie toepassen op prostitutie met volledig vrije interpretatie? Laten we dan een parallel doortrekken en beginnen het basisbeginsel van die theorie te definiëren, gezien vanuit de quantumprostitutie:

‘De wetten mogen niet afhankelijk zijn van de snelheid die een waarnemer heeft ten opzichte van andere waarnemers’.

Reputatieschade

Maar nu weer wat meer realiteit. Het ontstaan van een ‘eigen’ wereldje tijdens een date – waarin alleen jij en je klant ertoe doen – is wat je altijd probeert te creëren. Je wilt iemand immers een fijne tijd bezorgen waar hij met plezier aan zal terugdenken. Marketingtechnisch lever je een ‘experience’ waar je trots op wilt zijn.

Dit wordt al moeilijker als externe factoren de creatie van dat eigen wereldje beïnvloeden. Invloeden die het resultaat zijn van de zorgvuldig geconstrueerde angstcultuur waarbij afname van seksdiensten continu als moreel verwerpelijk wordt neergezet.

De psychologie achter de tactiek is vergelijkbaar met de marketingtechnieken achter reclamespotjes. Alleen dan andersom. In plaats dat er in de psyche een ‘want’ wordt getriggerd, wordt er nu een ‘fear’ geprogrammeerd met als doel de ‘need’ te negeren of op een andere manier in te vullen. Controversiële zaken als dreigen met ‘naming and shaming’ worden niet geschuwd. De termen die bij mij hierbij meteen door het hoofd schieten zijn ‘intimidatie’, ‘laster’ en ‘reputatieschade’.

Waar gaat dit naartoe? Hebben we straks allemaal een overheidskeurmerk op ons lijf getatoeëerd? Op ons voorhoofd pal naast het stigma? Of in onze nek, op onze benen of andere voor de hand liggende markerings-plekken? Een simpele SWOT-analyse (zie de afbeelding hierboven) laat zien dat de branche een goed product heeft en een stabiele vraag kent. De Zwakte/Dreiging-kant wordt volledig ingevuld door falend overheidsbeleid.

Onder de gordel

Decriminalisering is een term die gebruikt wordt om de branche zoet te houden. En om een beeld te schetsen dat de overheid niet tegenwerkt maar ondersteund, zodat elk discrepant geluid meteen in de kiem gesmoord kan worden. Tegelijkertijd lijkt de term een effect te hebben op politici, vergelijkbaar met een pas geschilderd kozijn of deur waar een bordje ‘NAT’ bij staat. Iedereen lijkt het te moeten aanraken totdat het compleet verziekt is, om vervolgens te concluderen dat het schilderen zinloos was. En als criminaliseren geen optie meer is dan is moraliseren het back-up plan.

Intussen faal ik nog steeds in mijn pogingen de overheidsbemoeienissen te linken aan de beoogde veiligheid van sekswerkers, dat regelmatig als doel wordt uitgesproken. In de praktijk merk ik dat mijn veiligheid en privacy gecompromitteerd worden. Derving is een heel ander verhaal dus daar hebben we het later nog wel eens over. Laten we nu even bij het marketing-perspectief blijven.

Ik woon in een relatief dun bevolkt deel van het land waar de behoefte aan discretie in alle segmenten hoger lijkt dan toen ik nog in de randstad werkte. Dat heeft er waarschijnlijk mee te maken dat de sociale controle in de periferie nog aanzienlijk hoger is. De zijweg waarvoor de overheid nu voorgesorteerd staat, ofwel het eerdergenoemde back-up plan, lijkt grof in te zetten op ontleding van discretie. Daar discretie in mijn opinie een van de fundamenten is van de core-business, ofwel de diensten die sekswerkers leveren, voelt het alsof de bodem onder je hoge hakken weggetrokken wordt.